"ze moeten dood"

Ik schrok van deze tekst op mijn social media. En het was niet één persoon die dit geschreven had. Er waren meerdere mensen erover eens: die relschoppers moesten maar dood.

Nu de avondklok besloten is en we dus te maken hebben met nog strengere maatregelen vanwege Corona met al haar varianten, zijn mensen boos. Boos, gefrustreerd, bang, onzeker. Niet iedereen kan dit op een goede manier uiten. Blijkbaar hebben een aantal mensen behoefte aan dingen kapot maken. Of vechten met anderen. Of stenen gooien naar dieren.

Dat je dit doet, is absoluut verkeerd. Het is belachelijk, dom en ondoordacht.

Maar blijkbaar als jij niet geleerd hebt om je woede gezond te uiten, moet je tegenwoordig dood, je hele dorp moeten we verzuipen en wensen we elkaar het ergste toe via social media (want hee, iedereen mag meegenieten).

Ik praat niet goed wat er al meerdere avonden is gebeurd, op verschillende plekken in Nederland. Vandalisme, angstzaaiing en vechtpartijen keur ik af. Maar het blijven wel mensen. Mensen met gevoelens die duidelijk geen gezonde uitingsvorm kennen. Mensen die gefrustreerd en boos zijn. En helaas daardoor vergaten wat respect en fatsoen inhoud.

Gevoelens zijn legitiem. Zijn we niet allemaal boos, bang, gefrustreerd en onzeker? (Ik wel) Maar de vraag is dan niet: wie moet dood, maar gaan we om met die frustratie op een manier die helpend is voor onszelf en de wereld.

Ik hoef hen niet dood. Het zijn kinderen van ouders of ouders van kinderen, het zijn leerlingen van een school, werknemers bij een bedrijf of de beste vriend van. Het zijn mensen die, net zo goed als jij en ik, onderdeel zijn van een social netwerk dat blijkbaar hen niet heeft kunnen leren hoe je omgaat met boosheid, met vernieling, met groepsdruk en met gezag.

En daar zie ik een kink in de kabel. We moeten creatief omgaan met deze mensen. Anders worden we net als hen. Niet lik op stuk, maar de meerwaarde van liefde en geduld laten zien. Misschien is angry-management wat. Of, zoals eerder gedaan is bij jongeren die terroristische trekjes begonen te vertonen, contact houden, laten merken dat we echt wel willen luisteren. Niet naar het geweld, maar naar woorden, niet naar vernieling, maar naar hun ideeen en angsten.

Juist nu we social worden afgesneden van elkaar, er veel minder geknuffeld en gezorgd wordt voor elkaar, kunnen die nare gevoelens zorgen voor nare uittingen.

Uittingen waar iedereen van schrikt.

Ik hoop dat de uitting: volgende keer mag de politie ze best doodschieten van mij hoor en laten we de dijken doorprikken, dan kan heel Urk verzuipen uit een schrikreactie zijn getikt. Weet wat je zegt en wat voor energie daar uit spreekt. Ga La Valla kijken op Netflix, als je een beeld wild hebben van politie die zo mag handelen. Kijk We need to talk about Kevin over wat het doet met ouders van een kind dat zoveel schade aanricht (en meer) als deze mensen deden. Of neem ook een angrymanagement-training, want anderen doodwensen is wel heel heftig.

(Helaas moet ik er extra bijzetten dat dit een mening is, mijn mening en je er geen rechten uit kunt lenen)