vlekken

Ik doe het toch echt mezelf aan. Dat weet ik ook wel. Maar ik kan het niet echt laten: ik zorg zelf voor de vlekken. De vlekken op dat wat mooi is of kan worden. Vlekken die ik niet om kan toveren in magische vogels en hun kuikens, niet kan omtoveren in creatieve uitwasemingen die me helpen mijn ziel onder mijn arm te verplaatsen naar een plek waar er nog licht is.

Zoals dit mooie weekend. Ik was een weekendje weg met de liefste en de kinderen logeerden bij mijn moeder. Het was een heerlijk weekend. Een weekend met uitslapen, wat eindelijk kon, al lukte het de eerste nacht niet. Een weekend met uit eten gaan en ongestoord genieten op een terrasje met een borrel of twee, drie, omdat ik niet echt helder meer hoefde te zijn. Om gewoon een grote-mensen-spelletje te doen, te picknicken als een verliefd stelletje, wandelen, nee struinen door het stadje en om me heen kijken en andere volwassenen zien die volwassen gesprekken hebben.

Tot hij zegt: hé kijk een speeltuin. Want ja, opeens zie je ook de speeltuinen, de kindvriendelijke menukaart op het terras, de speelgoedwinkel en koop ik toch twee kinderboeken in de grootste boekhandel van Nederland. Ik ben wel op pad zonder kinderen, maar ik sleep ze in gedachte gewoon nog met me mee. De rol van moeder, de verantwoordelijkheid van ouder (toch even checken of het goed gaat bij oma) en een licht schuldgevoel als ik ze om 7 uur s ochtends afzet bij de BSO, hun ontbijt nog half in de wangzak gepropt omdat ik nu toch echt moet gaan werken. Het zorgt voor vlekken op een smetteloos weekend. Vlekken van schuldigheid. En dat doe ik zelf.

Moet je hier wat mee? Nou, nee. Net als die kleurrijke kip en haar kuiken. Ik heb ze gemaakt van vlekken. Net zo lang tot ze geen vlekken meer waren. En ik ga zo mijn kinderen knuffelen. Tot er geen vlekken van schuldgevoel meer zijn.