pff...meditatie

Ik kwam voor het eerst in aanraking met meditatie via mijn vader die een Reiki-workshop had gedaan. Hij deed het wel eens en het zag er fascinerend uit, zoń speelse drukke vader die dan opeens minutenlang stilzat, zijn handen in zijn schoot gevouwen. Het was overduidelijk geen bidden (ik kom uit een kerkelijk gezin) en het was geen gebruikelijke stilte die viel. Het was een stilte die oorverdovend muzikaal was.

Pas jaren later begon ik met mediteren tijdens yoga. Ik deed hierin vooral wat de docent deed: stil zitten in kleermakerszit, staren in een vlam of liggen en niet proberen in slaap te vallen. O ja, en ademen. Vooral op je ademhaling letten.

Eén van de eerste dingen die ik dacht dat een yogi moest kunnen was mediteren. Ik hoorde van de monkey mind, een uitdrukking voor de onrustige gedachten die door je hoofd spoken (sommige geleerden beweren wel 80 tot 100 duizend per dag). Door te mediteren zou de monkey mind tot rust komen. Nou, dat wilde ik wel. En dus oefende ik in stil zitten, in ontspannen. Wat meer een training werd in wachten tot de tijd om was en afstand nemen van wat ik dacht. Ik ben niet mijn gedachten, ik heb mijn gedachten…

...maar als ik ze dan toch heb, kan ik mijn gedachten net zo gebruiken om verhalen te bedenken, om mijn eigen boek ideeën te produceren en grapjes in gedachten te maken.

Zo onplezierig was mediteren dus eigenlijk niet. En zo kwam mediteren eigenlijk best handig uit als ik even geen zin had in het leven van alle dag.

Het is inmiddels meer dan 4 jaar geleden dat ik davidji zag tijdens een meditatie workshop en hij aan de groep vroeg wie er aan stress meditatie deed, dus alleen mediteren op het moment dat je je gestressd voelt of het idee hebt dat het leven heftig is.

Ik stak mijn hand op. Ik weet niet of ik volledig in deze categorie val, maar ik gebruikte meditatie in ieder geval als een soort afleidingsmanoeuvre om even niet met de stress van de dag om te gaan. Ik kan dan ook opeens dingen bedenken als een maand lang een uur eerder opstaan en dan mediteren. Een soort van, als het bij hen werkt, dan moet het ook bij mij werken.

En bij het woord mediteren bedoel ik dan zitten op een kussentje en een geleide meditatie aanzetten om zo bewust mogelijk te ademen en mijn gedachten als wolkjes voorbij te laten komen.

Maar ik geef toe. Dit is eigenlijk niet mediteren. Ik ga dan letterlijk aan wolkjes zitten denken waar ik gedachten aan moet koppelen zodat ze aan mij voorbij kunnen vliegen en ik kan heel bewust denken en voelen hoe ik ademhaal waarbij mijn monkey mind ook echt nog adem in en adem uit kan herhalen tot de minuten voorbij zijn (die mijn monkey mind als ik echt het druk heb in mijn hoofd nog aftelt ook).

Dus zittend mediteren helpt niet mijn monkey mind.

Toen kreeg ik meditatieles van Tijn Touber. Een pittige confronterende avond. Hij leerde me te zijn. Zitten met wie ik ben. Dus zitten met mijn monkey mind. Bleek toch een stuk pittiger dan gewoon die monkey mind aan het werk te zetten terwijl je wacht tot de tijd verstrijkt.

Daarna ging ik zijn uitdaging aan om een maand lang iedere dag te mediteren. Ik koppelde het moment aan het naar bed brengen van de kinderen. Zodra mijn oudste lag, ging ik even luisteren naar Tijn Touber en zitten met mezelf. Ik voelde me bijna zitten zoals mijn vader zat jaren geleden. Mijn oudste viel er eerder door in slaap, viel me op.

Toch verwaterde die uitdaging weer en deed ik het een tijd niet. En nu sta ik vroeg op en oefen ik weer. Ik zie het ook echt als oefenen. Ik oefen in meditatie.

Ik mediteer dus niet. En ik zit niet op een kussentje. Ik luister geen geleide meditatie. Ik pak een pen en ik herhaal patronen, ik doe maar wat, ik lus en krul en kras. Dit is het fijnste. Mijn ademhaling gaat trager, mijn hoofd wordt leger… en het papier voller.

Ik doodle.

Mijn monkey mind heeft geen tijd om te denken over wat mijn handen doen. Meditatief doodlen vind ik toch wel het fijnste op dit moment.