NaNoWriMo: De eerste week

Iedere november doe ik weer mee met NaNoWriMo. NaNoWriMo staat voor National November Writing Month. Het is een uitdaging voor iedereen die een verhaal wil schrijven om in 30 dagen tijd 50.000 woorden te schrijven. Dat komt neer op een gemiddelde van 1.667 woorden per dag.

Het is mijn 10de keer dat ik meedoe, een jubileumjaar dus. Dit jaar schrijf ik weer ouderwets op de laptop en dat betekent dat ik al iets digitaals heb om aan jullie te laten zien.

Na een week waar ik tot nog toe iedere dag wat heb kunnen schrijven, wil ik jullie een stuk laten meelezen. En ik heb een tekening gemaakt over mijn verhaalidee.

381022R is een refurbished zorgrobot die na de verdwijning van haar eigenaar gescand wordt op informatie, maar in plaats daarvan vinden ze herschreven programma's wat alleen maar meer vragen oproept. Rechercheur Theodore Burkholder ontdekt nieuwe technische ontwikkelingen die de wereld op zijn kop zullen zetten.

Voor jullie een stukje (let niet op spelfouten, die laat je er namelijk in omdat je anders geen meters kunt maken):

Het deed Romy denken aan haar eerste ontmoeting met Jake, haar eigenaar. Haar batterij volledig vol. Het openen van de ogen. De eerste analyse. Jake had 2.6 promille alcohol in zijn bloed. Haar eerste alert was dan ook te zorgen dat deze persoon niet ging rijden. Maar Jake had duidelijk andere plannen dan auto rijden. ‘Hij doet het,’ sprak hij met dubbele tong. Romy focuste haar zicht. Ze zag de zweetdruppels op zijn voorhoofd. Er brandde achter hem een staande lamp maar verder was het donker.

´22 uur 53, 9 oktober 2234.’ haar stem klonk mechanisch. Jake drukte op een knop op zijn computer en de nieuwe data stroomde door. Voorkeur: lichte stem, kleine vibratie, vrouwelijke toon. Ze herhaalde de tijd en datum. Jake knikte tevreden. ‘Nu klink je meer als hun moeder.’ Hij kreunde terwijl hij opstond. Romy draaide haar hoofd terwijl ze Jake volgde naar de keuken. Jake rukte de koelkast open en pakte een biertje. Hij draaide zich naar 381022R en hief het flesje. ‘Op goede zorg voor mijn kinderen zonder moeder.’ Met een opener klikte hij het dopje van de fles en snikte. Hij snikte nog een keer. ‘...zonder moeder.’ Hij schokschouderde. Romy registreerde een verhoogde bloeddruk en een versnelde hartslag. Jake snoof. Romy liep op hem af en klopte op zijn rug. ‘Wat een verdriet.’ zei ze zacht. Jake rechte zijn rug en keek haar aan. Romy scande zijn levensfuncties. Zijn bloeddruk zakte en zijn hartslag werd rustiger. ‘Tja…’ Jake liep om haar heen en nam een slok uit zijn fles.

‘U heeft voldoende alcoholhoudende dranken genuttigd. Het is noodzaak dat u overgaat op water en uw roes uitslaapt.’

‘Dat zal best, robot. Maar ik ben me bewust aan het bezatten en heb nog…’Jake keek naar de klok. ‘een uur of 5 voordat de kinderen wakker worden.’

‘Wilt u kinderen invoeren?’

Jake chuckles. ‘Ja, daar ben je voor. De kinderen.’ Hij deed een greep naar de handleiding en miste. Het handboek viel van de koffietafel op de grond. Romy liep erheen en raapte het op. Ze kwam door het bukken met haar hoofd dichter bij Jake. Ze stoten tegen elkaar. Jake gromde en wreef over zijn voorhoofd. ‘Ga ergens in een hoek staan.’ grauwde hij. Romy liep naar de dichtsbijzinde hoek in de woonkamer en draaide zich naar de woonkamer. ‘Gezicht naar de muur.’ brulde Jake. Hij hoeste. Romy draaide zich om.

Jake nam nog een slok van zijn bier. Hij schoof de papieren bij elkaar en riep toen: tv aan. Het klonk meer als taivai aaahaaan. De Induction Loop Computer reageerde niet. ‘Compjoehuter, tai vai aan aan.’ lalde hij.

‘ik begrijp u niet’ reageerde de ILC.

‘ILC tv aan.’ zei R381022 vanuit de hoek.

ILC herhaalde: tv aan en het grote beeldscherm tegenover de bank ging aan op kanaal 7, het kanaal waar het op eerder op uitgezet was. Een vrouw gaf antwoord aan de presentator van een spelprogramma. ‘Ander kanaal. Computer, kanaal 23.’ Het beeldscherm flitste en liet een sportwedstrijd zien.

Jake liet zijn hoofd in zijn handen zakken en zat daar, snikkend, snuivend. Romyś programma liet haar omdraaien. ‘U heeft vocht nodig. Ik ga thee zetten.’

Ze wachtte het commando niet af maar liep naar de keuken. Haar scan had haar al laten weten dat een depressie op de loer stond. Ze zocht intern naar de dichtstbijzijnde zorgaccommodatie voor therapeutische gesprekken. Pas vanaf morgen 9 uur kon ze bellen, dus maakte ze een notitie in haar kalender om om 1 minuut na negenen te bellen.

Jake bewoog niet. Hij bleef zitten met zijn hoofd in zijn handen.

Romy liep de keuken in en vond de waterkoker. Ze vulde hem nauwkeurig met 250 ml water en zette hem aan. Binnen 4 minuten was het water gekookt. Ze vond een glas in een kast met glazen deurtjes en vulde hem met heet water. In een ander kastje vond ze een pakje met theezakjes aardbeienthee. Ze stak een vinger in het hete water en temperaturen tot de water nog maar 80 graden was, deed het theezakje in het water en liep met het glas in haar handen terug naar de woonkamer waar de tv nog steeds aanstond. Jake lag half op de bank, zijn voeten hingen nog buitenboord.

‘ILC, tv uit.’

Het beeldscherm flitste uit en maakte de woonkamer donker en grauw. Romy zette de thee op de koffietafel naast de computer. Ze draaide zich naar Jake en scande hem opnieuw. Zijn hartslag was rustig en zijn bloeddruk was ook gedaald. Zijn ademhaling was diep en traag. Zijn rem-slaap zou binnenkort beginnen. Romy tilde zijn voeten wat omhoog en legde ze zorgvuldig in het midden van het zitkussen van de bank. Ze zag een plaid bij de grote fauteuil bj het raam liggen en ontvouwde het kleed om over Jake neer te leggen. Jake knorde,zuchtte en sliep toen verder. Romy stopte hem in.

‘Wie ben jij?’

Romy rechtte haar rug en analyseerde waar het geluid vandaan kwam. Ze draaide zich om.

Een jongen in een pyjama vol planeten en raketten keek haar nieuwsgierig aan. Hij had een pandabeer in zijn handen en een grote natte vlek in zijn kruis.

Romy zette een liefdevolle glimlach op en zei: ‘Ik ben R381022. Ik ben een zorgrobot.’

De jongen keek haar niet begrijpend aan. R381022 wachtte de wetenschappelijk aangetoonde 7 seconde op een reactie. Toen deze niet kwam zei ze: ‘het is tijd om te gaan slapen, jongeman. Ik breng je naar bed.’

De blik van de jongen gleed bij haar weg en vond zijn slapende vader op de bank. ‘Papa.’

‘Je vader slaapt zijn roes uit. Ik begeleid je naar bed.’

‘Ik wil mama.’ zei de jongen met een hese snik. Hij drukte zijn knuffel tegen zijn wang.

‘Kom,’ zei R381022, ‘dan lopen we samen naar boven.’ De zorgrobot bewoog haar armen en maakte een schuivend gebaar richting de trap. De jongen draaide zich weg van zijn vader en deed een stap richting de trap. Hij begon te huilen. ‘Ik wil mama.’

R381022 keek naar de jongen en zakte toen door haar knieen. ‘Ik ben een zorgrobot. Ik zorg voor kinderen. Ik begrijp dat je mama wilt. Ik kan mama nu niet leveren. Na het slapen kijk ik wat ik kan doen om in je zorg te voorzien.’

Ze stelde haar warmtestraling bij naar 30 graden, een comfortabele warmte om mee te knuffelen. De jongen reageerde erop. Hij liep niet haar open armen in, maar zuchtte en deed een paar stappen richting de trap. Hij keek R381022 aan tot ze weer recht ging staan. Hij pakte haar uitgestoken hand. Samen liepen ze zwijgend de trap op. De jongen ging voor naar zijn kamer op de eerste verdieping. De kamer was schemerig vanwege een nachtlampje. Op de grond lagen nog wat losse autootjes, een speelgoedgarage en een brandweerkazerne van lego. Een kast met vakken bergde bakken met speelgoed, een gesloten hangkast was voor de kleding. Er stond een hoogslaper waar de jongen in kroop. Toen hij lekker lag en zijn panda naast zich had ingestopt zei hij: Ik ben Ezra. Weet jij hoe oud ik ben?

R381022 scande zijn gezicht en zei haar bevindingen: ‘6 jaar, 4 maanden en 2 dagen.’

‘Nee,’ zei de jongen gapend, ‘ik ben al 6 en een half.’

Romy maakte een file aan met gegevens van kind 1: Ezra, 6 en een half jaar oud, jongen, moeder onbekend/afwezig, vader met drankprobleem en mogelijke depressie.

Romy bleef tot de jongen in slaap was gevallen en liep toen weer naar beneden, waarbij ze de slaapkamerdeur van de jongen netjes achter zich dicht deed.