Just Keep Swimming - een pauze

Deze quote: just keep swimming wordt gezongen door Dory in de film Finding Nemo, waarbij Marly, met de hulp van Dory op zoek gaat naar zijn zoon Nemo. Het is een melodietje dat blijft hangen, terwijl Marly en Dory een onheilspellend stuk oceaan moeten oversteken. Een tip van Dory, waar ik niet achter sta.

Net als in de film, is het in het leven lang niet altijd slim om maar door te gaan, ongeacht wat er gebeurd. Soms is het goed om even een pauze in te lasten. Niet meteen evalueren of je op de goede weg bent, maar gewoon even op adem komen. Hoe is het werkelijk met je?

Ik geef toe, ik ben daar niet zo goed in.

Ik ben een vis die in welke storm, zeestroom of waterval gewoon door blijft zwemmen. Ik ben heel erg van het 'gewoon blijven ademen' en 'als het nu niet goed is, dan is dit niet het einde van het verhaal, maar gewoon het slechtste stuk'. En ook al kan dat nog steeds zeker opgaan, ik ben me heel bewust dat ik zeker die pauze nodig heb. Ging ik niet al meerdere keren met een vriendin op vakantie en noemde ik die vakantie op zijn hollywoods: 'momcation', een mama-vakantie, waarbij ik dus een aantal dagen geen mama hoefde te zijn. Ik gunde het iedereen en vroeg regelmatig aan andere moeders of zij die financiele vrijheid ook hadden om het eens te doen, al was het maar een dag of twee, drie.

Maar na een mentale meltdown, dagen van frustratie die weken van frustratie werden en maanden met maar heel weinig slaap, kwam ik er achter dat ik niet zozeer een vakantie van mijn kinderen nodig had, maar eerder een vakantie waarin op mezelf zou zijn, helemaal alleen. De lockdown hielp me wel bij sociale afstandelijkheid en meer vrije tijd maar dat was altijd wel opgevult toch nog met mensen. En taken. En werk. En alle andere dingen die gedaan moesten worden.

Ik begon te dromen.

Ik droomde van een retraite vol yoga, schilderen, schrijven, wandelen en tekenen. Weer thuis komen bij mezelf.

Het einde van het jaar kwam en zoveel mensen om me heen die doelen stelden voor 2021, die voornemens beschreven... ik wilde mee doen maar het lukte niet. Want ik kon alleen maar denken aan een retraite vol yoga, schilderen, schrijven, windelen en tekenen. Iets wat ik andere wilde geven, maar het meest voor mezelf wilde. 'Waarom regel je het dan niet?' vroeg mijn therapeut.

Aj, dat is waar, als je iets wilt moet je het proberen zelf te regelen, niet afwachten.

Ik zocht eerst de goedkoopste week op om een huisje te huren. Ik zocht ideeën voor een retraite op. Ik ging lijstjes maken. Ik gooide een balletje op bij een vriendin. 'Weet je vent het al?'

O, ja, laat ik hen ook inlichten. Hij stond niet te springen maar hij begreep het wel. En zo ging ik andere dingen regelen: opvang voor de kinderen (mijn vent moet gewoon op de zaak verschijnen, lockdown of niet), logeerpartijtje bij mijn moeder, eten in de vriezer. Dat laatste was vooral omdat ik me een beetje schuldig begon te voelen. Ik ging een week weg en liet hem met alles zitten. Terwijl hij gewoon nog moest werken ook. Hij regelde een dag vrij om me te brengen en een dag vrij om me te halen, de lieverd.

Ik begon te beschrijven hoe een ideale retraite er voor mij uitzag. Daar kwam een programma uit dat ik nu inmiddels al 2 dagen volg. Dit is dag 3. Het is op tijd naar bed, op tijd op. Niks uitslapen. Ik heb een ochtendritueel dat drie uur duurt, gewoon omdat het zo lekker is. Ik heb alle tijd aan mezelf en toch volg ik stappen die mij geestelijk voeden. Ik geniet met volle teugen. Ik loop het hele strand af tijdens mijn wandeling en snuif de zilte lucht op. Het doet me denken aan liedjes van Bløf. 'Hier aan de kust, de Zeeuwse kust.' Ik heb de hele tijd een glimlach op mijn mond. Ik ben niet aan het zwemmen, ik ben aan het aarden, steeds dieper in mijn hart, steeds meer contact met wie ik ben. Een heerlijke pauze die ik iedereen gun.

Hoe ziet jouw ideale pauze eruit?