Iets kleins uitvergroten

Stel je voor dat je altijd tekens krijgt over dat wat jij nu moet weten of ontdekken. Er gebeurt iets, je droomt iets, je hoort iets wat helemaal past bij dat wat al een tijdje in je hoofd speelt. Is dit een teken?

Met Paper Art Story, de omgekeerde methode, roepen we dat teken juist op. Soms is dat iets kleins, soms iets groots. En hoe dan ook plezier en iets zichtbaars als resultaat. Het inzicht kan dan vrij snel komen, kan ook op zich laten wachten.

Vorige week vertelde ik over hoe jouw verhaal je tot inzicht kan leiden via StoryArtPaper, een dynamische manier van coachen. Deze week draai ik de woorden om, omdat we beginnen bij papier.

Scheuren, knippen, plakken. Een oud tijdschrift gaat helemaal aan flarden en ik creeer een nieuw beeld, gevuld met woorden, teksten, plaatjes die mij aanspreken. Compositie verwaarloos ik. Ik verbind me met de teksten die er staan. Steken ze me een hart onder de riem of geven ze me een vrolijk gevoel? Ik knip het uit. Vind ik het plaatje mooi, past het bij mij of moet het er gewoon bij? Ik plak het op.

Nadat het klaar is bekijk ik het eerst van veraf. Wat heb ik nu eigenlijk opgeplakt? Ik doe een stap dichterbij. Wat valt op? Wat zeggen de teksten mij? Nog een stap dichterbij. Welke kleuren springen eruit? Wat zag ik eerst niet en nu wel?

En dan nog een stap dichterbij. Met mijn neus op zoek naar een plekje om uit te vergroten. Het mag een plekje zijn dat me enorm aanspreekt, het mag een random plekje zijn. Maakt niet uit.

Ik vergroot het plekje van heel klein naar bladvullend groot. Ik schilder, teken, schrijf, knip en plak, tot het is gevuld met wat eerst heel klein was in nu iets groots.

En dan doe ik een stap achteruit. Tijd om mijn notitieboekje en pen te pakken. Schrijvend beantwoord ik de volgende vragen:

Wat zegt dit plekje over mij?

Wat is er gebeurd met dit plekje tijdens het uitvergroten?

Wat deed het met mij tijdens het uitvergroten?

Welke gevoelens kwam ik tegen en waarom? Kom ik die gevoelens ook tegen in mijn leven?

Nu een stukje uit mijn antwoorden:

Ik heb geknoeid. Er zijn spetters gekomen. Nu is het anders dan ik wilde. Daarna ben ik het gaan afraffelen. Dat herken ik wel. Als het anders blijkt te zijn dan ik wilde ga ik minder precies werken. Dan doe ik alsof het me niet meer boeit. Ik kan dan zelfs boos worden omdat ik me niet gezien voel omdat het anders wordt dan ik wenste. Maar dat stukje is eigenlijk van mij. En daar passen de woorden dan wel weer bij. 'In jezelf'. Dit hele tafereel van het niet boeien en het tegelijkertijd wel genoeg boeien omdat ik gezien wil worden speelt in mij af. Daarbuiten, aan de buitenkant verlopen de plannen gewoon anders dan anders en lijk ik flexibel mee te bewegen.

Als je helemaal tot hier bent gekomen, wil ik je met liefde uitnodigen om mee te komen doen met een StoryArtPaper-sessie op dinsdag 16 maart om 20.15u. Ik ga dan LiVE op instagram en kun je meedoen en ook wat winnen! Zie ik je daar?