een corona kerst

Maria was gevlucht

want met een buik zo rond

en een man als Joseph

proef je dood in de mond

Maar het was geen vlucht naar

geborgenheid, o wat een vloek

een kille kamer, een klein raam

een versierde boom in de hoek

Wat had zij haar kind te bieden?

een lockdown in dit vreemde land

een vroedvrouw die haar taal niet sprak

toch hield ze vast die hand

De natuur nam het over

de weeen overspoelden haar

'ssst, zo maak je de buren wakker'

de muren waren te dun, was 't gebaar

Toen werd haar in de armen

een nat kind dat naar haar keek

sprankelende sterren in zijn ogen

intiem moment dat eeuwig leek

Er werd zacht op de deur geklopt

iemand stelde liefdevol de vraag

wel afstand gebaarde de vroedvrouw

wat ze bedoelde was nog vaag

Joseph keek naar het kindje

ook haar bemoedigend aan

en anderen kwamen kijken

zij bleven eerbiedig staan

Allen keken naar een licht

heel ver en toch dichtbij

een conjunctie van planeten

sommigen waren dubbel blij

'Een nieuwe tijd gaat beginnen'

zei een wijze zeer verblijd

hij glimlacht als de kleine

zijn eerste luier onderschijt

Maria zit met haar kleine

een vrij land, maar alles op slot

onbekend van kerst hier gevierd

maar haar cadeau kwam van God

(Ik wens iedereen een lichtje voor de dagen die nog gaan komen, om de kracht te vinden en hoop te houden. Een knuffel voor ieder die het kan gebruiken)