durven spelen

'Moeder zijn is klote. Je moet continu volwassen doen!' zei ik tegen mijn beste vriendin. Ik was bijna een jaar moeder en had naast weinig slaap, nog minder tijd voor mezelf gehad. Ik moest voor mijn kind zorgen. In mijn hoofd moest ik laten zien waar ik voor geleerd had (ik heb een pedagogische achtergrond) en ik moest letterlijk zorgen voor een kind dat op en af koorts had, veel huilde en weinig sliep. Ik was gefrustreerd, boos op mezelf en de wereld en ik verlangde met heel mijn hebben en houden naar mijn eigen tijd.

Dus toen ze reageerde met: 'Maar je kan toch gewoon spelen?' vatte ik dat niet goed op. Ik zag niet gebeuren dat ik speelde. Ik was nu moeder, een soort van hoogtepunt in volwassen zijn en dan deed je dit soort dingen niet meer.

Ik ging niet iets doen zonder doel. Ik ging zeker niet iets doen wat toch niks opleverde. Of iets doen omdat IK het wilde en IK daar blij van werd. Besef van tijd verliezen en volledig in het moment opgaan zou kunnen betekenen dat ik mijn kind zou vergeten, dus dat kon absoluut niet gebeuren. Ik was nu trouwens veel te serieus om te kunnen spelen. (Hoor je de strenge stem in deze tekst? Want die herhaalde dit soort zaken regelmatig in mijn hoofd)

Het duurde nog zeker een half jaar toen ik mezelf erop betrapte dat ik wel speelde. Met het babyspeelgoed van mijn zoon maakte ik een patroon, liet knuffeltjes naar elkaar kijken, vulde kopjes met nepthee en brabbelde. Naast me zat een dreumes van anderhalf me met grote ogen aan te kijken. Ik giechelde. Ik begon me te verontschuldigen. Maar dat wuifde hij letterlijk weg en begon mee te lachen, zelfs een schaterlach waarbij hij omviel om vervolgens zich op de buik te draaien en mee te gaan spelen.

En zo begon ik te spelen. Steeds meer. Met plezier, vrijwillig, zonder idee waar dit op uit zou draaien. Ik begon me uit te spreken over de behoefte om op mezelf te zijn. Daar had ik moed voor nodig, omdat ik dacht dat dat niet hoorde als je moeder was. Soms ontstond er ook miscommunicatie met mijn omgeving, omdat ik niet wist hoe aan te geven of wanneer het een goed moment was om aan te geven dat ik behoefte had op mezelf te zijn. En zo leerde ik dat dapperheid/moedig zijn nazorg nodig heeft.

Als je moedig gaat zijn, regel dan een moment erna waarbij je:

• bij kunt komen, eventuele emoties kunnen dan gevoed worden

• kunt napraten met iemand die aan jouw kant staat

• iets kunt doen waardoor je liefdevol voor jezelf kunt zijn

Voor de moeders die het nodig hebben om dit te lezen: je hebt recht op me-time, ook als je een kindje hebt. Je mag om tijd vragen om bij te komen. Je bent de moedigste en dapperste vrouw!!!

Door de drukte in ons leven, schiet spelen er vaak bij in. Spelen voelt als iets kinderachtigs. Vooral je eigen variant op perfectionisme zit ons in de weg om tot spel te komen. We nemen het leven best serieus, vind je niet?

Er zijn 6 voordelen om te spelen als volwassene:

• het prikkelt je creativiteit (mijn favoriete voordeel)

• het helpt je omgaan met moeilijke of heftige emoties

• het verlaagd de stress

• het bevordert de ontwikkeling van je hersenen (ja, ook als volwassenen zijn je hersenen nog steeds in ontwikkeling!)

• het bevordert je relaties (zeker als je samen speelt)

• het brengt je meer energie

Inmiddels speel ik dagelijks. Het is een soort levensbehoefte. Een dag niet gespeeld is een dag niet geleefd. En ik ben het zo eens met de woorden van G.B. Shaw:

Je stopt niet met spelen omdat je ouder wordt. Je wordt ouder omdat je stopt met spelen.

En daarom als laatste wat ideeën die jij kunt doen om te gaan spelen:

• speel met de kinderen in je leven

• kietel je partner

• zing en dans voor de lol (op je favoriete muziek van vroeger)

• ga schommelen

• klim in een boom

• teken blind wat strepen op papier en vul ze op met vrolijke patroontjes

Wat ga jij spelen?