depressie expressie

In Nederland krijgt 1 op 5 mensen te maken met een depressie. Iedere depressie ziet er anders uit. Niet schrikken, dit is een wat heftiger persoonlijk verhaal. Maar dit is hoe ik mijn depressie ervaar en er mee omga.

Yoga en depressie

Inmiddels beoefen ik ruim 10 jaar yoga. Yoga ondersteund en verbeterd de verbinding tussen lichaam en hoofd. Daardoor zie ik steeds meer om mij heen mensen die roepen dat yoga overal goed voor is.

Heb je stress? Doe yoga. Heb je angsten? Doe yoga. Zit je niet lekker in je vel? Doe yoga.

Maar wat nu als je al 10 jaar aan yoga doet en je toch depressief wordt. Mij zul je nooit horen dat yoga het antwoord op alles is, omdat ik persoonlijk zelf ontdekt dat yoga niet de oplossing is.

Een depressie is een zware somberheid die hangt aan alles wat je doet. Op alle levensgebieden lukt het niet meer om vanuit jezelf het leven te ondernemen. ‘Genieten’ is opeens een moeilijke opgaven en het liefst wil ik liggen en huilen. De voordelen van een ernstige ziekte, een zwaar ongeluk of zelfs de dood lijken het te winnen van de voordelen van te blijven leven. En door de stress sta ik steeds in overlevingsstand.

Ik doe yoga omdat ik in mijn hoofd weet dat het de verbinding tussen mijn lichaam en mijn hoofd verbeterd. Ik kan zakken in mijn lijf en voelen waar die depressie als een giftige slang ligt opgerold. Soms beweegt ie en gaat het zijn eigen weg. Soms is het een monster dat mijn handelen en expressie overneemt. Maar ik doe yoga omdat ik weet dat het goed voor me voelt, maar ik voel dit niet. En daardoor is mijn yoga heel moeizaam, heel zwaar. Ik weet waar die zwaarte van komt, en de onderzoeken bij de GGZ hebben het bevestigd.

Ik ben depressief. Ja, je leest het goed. Een depressie. Ik heb het al langer, maar nu durf ik het te schrijven, te vertellen, te zeggen. In deze blog vertel ik je wat mij geholpen heeft dit te kunnen.

En vergis je niet met burn-out. Alhoewel je het allebei kunt hebben, zijn het toch twee verschillende dingen. De burn-out is bijvoorbeeld meestal werkgerelateerd, of in ieder geval op één levensgebied gericht. Terwijl depressie op bijna alle levensgebieden voortleeft. Toen ik een burn-out had wilde ik niets liever dan beter worden en deed ik daar alles voor. Nu ik depressief ben vraag ik me af of het ooit beter zal worden. Of de paniekaanvallen, de angstperiodes en de fysieke pijn ooit minder zullen worden. En ' genieten' van die dingen waar je van hoort te genieten lukken niet, denk aan zitten in de zon, je kinderen die lachen, een knuffelmomentje, met vrienden op stap etc.

Creatie en depressie

Er zijn twee dingen die me op dit moment op de been houden. Het ene is een nieuwe hobby van me: dansen. Ik ben er naar toe gegaan vanuit de wens weer in beweging te komen en ik merk dat ik steeds vaker er van terug kom als een spelend kind dat de meest geweldige speeltuin heeft ontdekt. Ik voel me soms even een blij ei (met een bezweet hoofd) Ik ben in ieder geval bezig geweest met andere dingen in mijn hoofd, mijn gedachten zijn mindful gericht op mijn bewegingen, op de pasjes en als me iets lukt dan borrelt er opeens plezier vanuit mijn binnenste naar boven wat mijn ogen doet oplichten.

Ik vind mezelf erg leuk als ik dans (en ik ben blij dat dat los staat van of ik het kan of niet).

Het andere is dat ik eindelijk... EINDELIJK StoryArtPaper online aan mensen kan geven. Het proces geeft bij mij zelf enige verlichting. Ik hoef opeens niet vanuit mezelf woorden te vinden, maar het kan ook met een tussenstap die geen woorden nodig heeft. En toch weet ik dat het me uiteindelijk weer bij mezelf brengt, maar wel op een veilige manier. Ik hoef even niet te vertellen over hoe ik me voel (of erover liegen omdat ik geen zin heb in een zwaar gesprek). Mijn kunstwerk vertelt. Mijn kunstwerk is aan het woord. Ik hoef het even niet zelf te doen. Dat maakt het lichter. En laat het (soms letterlijk in tranen) stromen. Dat ik dit nu door kan geven en anderen een veilig kader kan bieden om te onderzoeken wat er bij hun wil stromen is een cadeau dat ik wilde dat ik het zelf had gekregen.

Het is niet easy peasy. Er zijn nog vele dagen die zwaar en moeilijk voelen. Vaak voel ik ook helemaal niks, een beetje num (is dat een woord?) Maar ik bekijk het per dag. En als dat niet lukt per uur.

Ondertussen doe ik het toch maar, therapie, gezin, ondernemen... Dat geeft ook wel een gevoel van trots. Ik ben er nog steeds. Ik teken nog steeds. Ik onderzoek nog steeds. Ik doe het nog steeds.