De tweede versie

Al enige tijd probeer ik Thee met een Pandje te herschrijven. Het verhaal schreef ik 2009 tijdens NaNoWriMo, een internationale uitdaging aan alle mensen met een verhaal in hun hoofd om die binnen 1 maand op papier te zetten. Zo kwam de eerste versie van 52.421 woorden voor het verhaal ter wereld. Omgerekend zijn dat 80 pagina’s in een word-document.

De uitdaging om dit jaar nog een e-book te plaatsen, groeide tijdens het horen van de podcast aflevering van By the Book over How to Write an Ebook in Less Than 7-14 Days That Will Make You Money Forever. Het was niet zozeer het idee om snel geld te verdienen, maar wel het snelle publiceren wat me trok. Misschien lukte het niet binnen 14 dagen, maar binnen een jaar een e-book uploaden moest toch te doen zijn? Ik had tenslotte 8 verhalen op de plank liggen.

Ik zette de uitdaging op mijn lijst voor dit jaar en… schreef niks. Ik moest eerst mijn hele creatieve brein weer aanzetten op schrijfmodus. Ik startte een dagboek, ik schreef wat gedichten en ik luisterde podcasts over creatief schrijven (namelijk deze twee: Magic door Elizabeth Gilbert en Write-minded). Maar ik tekende ook gewoon heerlijk door. Ik begreep dat dát mijn eigen methode was om mijn angsten de juiste plek te geven (namelijk angsten op de achterbank zetten tijdens de creatieve rit, zoals Elizabeth Gilbert dat zo mooi zegt)

Na het lezen van verschillende memoires aan het begin van de lock-down vanwege Covid-19, leek het me een leuk idee om het verhaal te vertellen vanuit één personage. Ze zou haar memoire vertellen over hoe het begon, de strubbelingen, de vriendschap en uiteindelijk het eindresultaat. Maar al snel kwam ik het verhaal van de andere drie personages tegen die nu onderbelicht leken. Zij hadden ook hun verhaal, hun aandeel in het groter geheel. Ik worstelde er enorm mee.

Dus begon ik opnieuw. De eerste versie was ook verteld vanuit meerdere gezichtspunten, dus waarom in deze versie niet? Maar al snel miste ik weer wat. Het gevoel dat ieder op een eilandje leefde, kreeg ik er niet uitgeschreven. Ik wilde niet dat ze op een eilandje leven, maar dat ze juist groeien dankzij hun vriendschappen, net als hun bedrijf. Het frustreerde me.

En toen realiseerde ik me twee dingen;

1. 
   
2. 
   
3. 
   
4. 
   

1. Deze tweede versie zou een learning version worden (in het nederlands klinkt leer-versie niet echt en heb nog geen mooie variant gevonden), om de karakters nog beter te leren kennen. Het zijn eigenlijk twee verschillende varianten die ik tegelijk schrijf. De ene keer als een memoire, de andere keer niet. Het schrijven is nu een spel en ik ben dol op spelen. Het stimuleert enorm de creativiteit, mijn favoriete motor van het leven.

2. Het verhaal gaat me erg aan het hart. Misschien moet ik er niet te licht over denken en er echt een boek van maken als ik straks ga publiceren. Omdat ik stiekem wel heel trots ben op wat ik aan het doen ben. Ik geef een oude droom licht en een podium om gezien te worden. Dit verhaal heeft zijn bestaansrecht.

Dus stuur ik even niks naar mijn proeflezers en geniet gewoon van het spelen, het schrijven van twee versies. Zolang ik het als spelen zie, schrijf ik veel meer dan als ik denk aan al die mensen die het straks gaan lezen (op dit moment vind ik het al spannend om het aan mijn beste vrienden te laten lezen, terwijl ik weet dat zij veel liefdevolle en waardevolle feedback zullen geven, op een manier die me echt goed zou doen).

Ik denk dat het me zou helpen als ik een stukje zou publiceren op mijn blog. Maar zou ik het durven? Dit is het volgende waar ik even over ga nadenken. Wie weet...wie weet… Ik moet angst daarvoor duidelijk weer even op zijn plek op de achterbank zetten!