Achterlopen

Ken je dat gevoel dat je achterloopt?

Misschien heb je het met alle series die er zijn te kijken via je tv. Misschien heb je het met social media en wat alle anderen aan het doen zijn. Of had je het in het festivalseizoen en wilde je geen enkel feestje missen. Het zijn varianten op FOMO. FOMO staat voor Fear Of Missing Out, de angst om buiten de boot te vallen, er niet bij te horen. Het zorgt er voor dat je niet blij bent met je keuze, want de keuze eenmaal gemaakt, betekent dat je voor het andere niet hebt gekozen.

Ik heb het gevoel achter te lopen met de punten waar ik graag aan zou willen werken. Mijn gevoel van achterlopen komt op als ik kijk naar de doelen die ik mezelf gesteld heb dit jaar:

• een Yoga Art Day organiseren

• een Stationary Art Box ontwerpen

• een e-book publiceren

Bij alledrie ben ik langzaam mijn focus verloren. En ik kan wel wijzen naar de omliggende redenen waardoor ik focus verloor, maar dat is geen excuus. Ik wil dan ook mij weer focussen op deze dingen.

Toch lijkt het me niet te lukken. De dagen vullen zich met werken, zorgen voor de kinderen, huishoudelijke taken. Mijn to-do-lijst groeit en groeit. En ‘s avonds zit ik op de bank, soms nog niet eens de tv aan, is de dag voorbij en mijn energie op.

Geen tekening gemaakt, geen verhaal geschreven, geen letter gelezen, mijn to-do-lijst langer dan ooit. Ik heb op dit moment gewoon een hekel aan mijn bullet journal omdat er zoveel dingen gedaan moeten worden, ik schrijf ze gewoon niet meer op, wat mijn frustratie weer verergerd. Nu begin ik namelijk dingen te vergeten, wat mijn gevoel van achterlopen verhoogd.

Dus wat nu?

Terug naar het hier en nu. Het is zoals het is nu. Dat betekent niet dat het niet zal veranderen of dat ik het niet kan veranderen, maar ik moet mijn startpunt begrijpen om verder te kunnen.

Hoe meer uitgerust ik ben, hoe beter ik de wereld met al zijn taken, opdrachten en aanvragen aankan. Dus op tijd naar bed.

Bewust een gevoel van ‘oke-zijn’ oproepen. Ik doe dat door het zinnetje te herhalen: het is oke als het ook even niet oke is. Deze zin moet ik af en toe horen om mezelf te accepteren als mens en niet te verwachten wonderwoman te moeten zijn.

Toch dat lijstje maken, waarin alles staat wat ik denk dat ik nog moet doen. En daarna prioriteiten stellen. Wat kan ik wegstrepen? Wat kan ik anderen laten doen? Wat hoeft nu niet?

En stoppen met wachten op anderen. Anderen hebben een ander schema, een ander leven, ik hoef niet op hen te wachten tot ik de volgende stap kan zetten.

Hoe makkelijk ik zo een rijtje opnoem van dingen, hoe moeilijk het is om dit gevoel van achterlopen los te laten. De onrust in mijn lijf, het gevoel te veel te moeten, waardoor niks uit mijn handen komt.

Ik weet dat het morgen anders zal zijn… maar voor nu laat het ik het even zo. Ik heb al eerder een jaar meegemaakt dat ik niet mijn doelen haalde. Ik keek toen terug en leerde heel veel. Als dat dit jaar ook zo is, dan is dat… prima. Een doel mag niet het genieten van het moment in de weg zitten.