Als je wereld op z’n kop gezet wordt, koprol dan gerust mee.

Oké, hier een wat persoonlijker blog over de fase waar ik nu in zit. Ik noem het fase, zoals ik alles een fase noem, nu ik kinderen heb. Zij hebben altijd wel last van een fase. Of eigenlijk, ik heb nog wel eens last van hun fasen. De fasen van geen korstjes eten, de fasen van geen groente lusten, de fasen van alleen maar willen schommelen, de Frozen-fase (waarbij de film dus iedere dag gekeken MOET worden, maar je een verbod van je kinderen krijgt om mee te zingen). En nu zit ik in een fase waarin mijn leven overhoop wordt gehaald. Door wie, door wat?

Als ik over die laatste vraag ga nadenken, concludeer ik misschien iets te snel: ik. Het zit zo. Ik heb een wens om me meer te verdiepen in yoga. Ik wil meer weten, meer leren en Google geeft me niet wat ik wil. Boeken zijn interessant, maar ik kan ze geen vragen stellen en mijn yoga-docenten hebben ook niet altijd tijd om na de les nog uitgebreid na te praten over lesopbouw, lichaamshoudingen en de filosofie achter yoga (al heb ik al heel veel geduldige antwoorden van ze gehad!)

Ik ben toe aan de opleiding tot Yoga-docent. Tijdens het schrijven in mijn dagboek, en ook daarna in mijn gesprekken met mijn lief en mijn vrienden, zelfs in brieven aan sommige penvriendinnen benoemde ik het voorzichtig. Maar eigenlijk gaf ik het Universum the Cue.

Ik geloof hier echt in. Dat je het Universum een seintje kunt geven door je wens uit te spreken. Als je je wens uitspreekt, kan er wat mee gedaan worden. Yuval schreef er al over in zijn boek. Het duo Hicks benoemde het al in hun boek. En er zijn er meer.

Ik ben het gaan uitproberen met kleine dingetjes. Het werkt. Ook al is het wishful thinking, waarbij het lukt, omdat je denk dat het gaat lukken dus zie je alleen de positieve dingen van het lukken, dan nog… Het gaf een positief tintje aan mijn leven.

En dat positieve tintje miste ik een beetje in juli. Het is de maand dat mijn vader is overleden. Het is de maand van verdriet. Het is de maand van feedback krijgen op mijn werk, waarbij ik kritiek ontvangen best lastig vind, hoe goedbedoeld ook, ik moet het even verwerken. Ik merkte dat ik niet zo veel zin meer had in dingen. Ik merkte dat ik onzekerder werd. Nog steeds geen bikini-lijf, terwijl dames een maatje minder zaten te klagen over hun walvissenlijven die ze in de spiegel zagen. Wat was ik dan wel niet. Minder likes op mijn werk dan verwacht (daar deed ik het toch niet voor, of toch…) En zo kan ik nog wel even doorgaan. Dingen waar ik te veel in bleef hangen, meer dan goed voor me was.

Tijd voor iets positiefs. En daar kon ik wel wat hulp bij gebruiken. Letterlijk door aan de bel te trekken bij vrienden en familie. Maar ook tijd voor het uitspreken van de wens wat ik wilde in dit leven.

En nu zit ik in die fase van de figuurlijke koprol, zoals in deze titel. Ik heb de wens duidelijk gemaakt en er manifesteert een mogelijkheid om sneller en meer te gaan sparen. Ik krijg tips aangereikt om de juiste opleiding te vinden die bij mij past. (Geloof me, de ene yoga-opleiding is de andere niet) Ondertussen vind ik ook gaatjes in mijn agenda om een rustdag te nemen en die ook echt in te plannen zonder kinderen. Lieve mensen om mij heen denken met me mee zonder zich op te dringen. De zon schijnt voor mij… Hoe dan ook, ik zit weer in een positieve flow. Mijn wereld lijkt te schiften, ik moet veel praktische zaken regelen om alles rond te krijgen, maar het voelt alsof het lukt. Het lukt… en de in vervulling gaan van die wens komt steeds dichterbij!

Voor mij voelt dat aan als een spannende tijd, alsof ik voor het eerst in het diepe water mag gaan springen. Ik hou je, lieve lezer, op de hoogte.