Als het proces verstoord wordt

Ieder jaar doe ik graag minstens 1 uitdaging met in de hoofdrol Nanda de Panda, de knuffel van Kleine Kunstenaar. Dit jaar werd dat juli. Vol goede moed begon ik aan mijn uitdaging. Aan de hand van het prentenboek 'Gewoon Fien', van Sanne te Loo wilde ik tot een kunstwerk komen.

Ik begon met de procesvragen passend bij de prenten, zoals:

- Waarom dit prentenboek?

- Wat voor een proces maakt de hoofdpersoon door?

- Hoe is dit gerelateerd aan mij?

- Wie steunt mij in mijn proces of kan ik vragen mij te steunen dit proces?

- Wat maakt mij bijzonder?

- Wat maakt mij niet bijzonder?

- Hoe graag wil ik dat mijn bijzonderheid opvalt bij anderen en waarom?

Nanda de Panda verbeelden de vragen, antwoorden of stap in het proces.

En toen liep ik tegen de emotionele muur die het leven je soms geeft. Ik moest en wilde mijn aandacht op het gezin waar ik uit kwam richten, omdat daar cruciale dingen gebeurde: Ik moest afscheid nemen van mijn vader. Ik wilde bij mijn moeder zijn. Ik moest voor mijn gezin zorgen dat afscheid moest nemen van hun opa.

Het was een noodzakelijke blokkade voor de creativiteit. Ik wist toen al dat ik het ergens weer zou oppakken. Ik vertrouwde daar op. Maar ook dat had tijd nodig. Dus toen ik het weer oppakte, kwam het stug. Ik schilderde maar wat...

Nog geen drie dagen later voelde het als de achtergrond en ondergrond van mijn 3D werk. Toen ik ook nog eens de doos vond waarin Fien makkelijk haar hoed had kunnen versturen, kwam de creativiteit in alle hevigheid terug. Maar was de maand ten einde.

Ik ademde diep in en uit. Ik voelde de stugheid in mijn schouders.

Als zoiets heftigs een ander proces verstoord, kun je niet anders dan dat proces laten varen. Je moet wel. Het oppakken, later, als het moment daar is, is een andere zaak. Vaak vergen andere dingen dan weer je aandacht. Bij mij was dat gezin, werk, een nieuwe maanduitdaging (een dubbele uitdaging stond op de planning nog wel!)

In mijn geval hielp het dat ik mezelf kende. Ik plande een werker naast me (mijn schoonvader). Het was een vorm van steun voor mijn creativiteit die ik niet verwacht had, maar het ging in eerste instantie om iets anders. Mijn schoonvader is altijd bezig. Met dingen maken, met dingen uit elkaar halen, met sorteren, met opruimen. Altijd bezig. En ik had dat zeker weten nodig om zelf ook weer aan het werk te gaan met mijn eigen 3D-werk.

Toen hij er was, hielp hij me met het lichtwerk van de kijkdoos die het begon te worden. Hij hielp met het vastzetten van de Pandabeer. Hij was er voor me. Dat was heel bijzonder. En heel fijn.

Ook had een me-day gepland voor mezelf. Eigenlijk om de hele dag alleen maar te doen waar ik zin in had. Maar, oh, wat had ik zin om dit werk af te maken. Dus waarom niet?

En dus, op donderdag 3 augustus, maakte ik mijn kunstwerk af.

En dat voelt goed!