Perfectionisme

Ik heb aardig wat mensen om me heen die zeggen dat ze perfectionistisch zijn. Ik kan me niet herinneren dat ik dat ooit van mezelf gezegd heb. Wel dat ik het graag goed wil doen. Ik wil het thuis graag goed doen. Als ouder wil ik rechtvaardig, pedagogisch, liefdevol en duidelijk zijn. Ik wil op mijn werk mijn taken graag goed uitvoeren en laten zien dat ik meer in mijn mars heb dan ik nu doe. Maar ik kan niet zeggen dat ik perfectionistisch ben. Ik vind mezelf er te rommelig voor, kan de verf letterlijk alle kanten opvloeien en buiten de lijntjes kleuren boeit me niet. Nee, correctie, dat maakt het juist interessanter.

Foutjes maken mag. Maar er zijn momenten dat ik niet naar die regel kan leven. Zo reken ik het mezelf erg aan dat het eerste levensjaar van mijn zoon niet vlekkeloos is verlopen en ik in mijn ogen hier ook niet goed genoeg op reageerde. Soms reken ik feedback mezelf nog te hard aan. Ook baal ik (dit is zacht uitgedrukt) als er een gaatje in mijn jurk zit of als ik vergeten ben mascara op te doen...

En dan het voorbeeld van afgelopen weekend: ik heb deze tekening weggegooid omdat ik lijntjes zette op een plek waar het niet hoorde. De tekening hoorde anders te zijn. De tekening is nu fout. De tekening is niet perfect. In dit geval jank ik even en verfoei ik mezelf.

Er komt vervolgens niks zinnigs meer op papier. Maar de vorm wil ik wel nog een keer op papier zetten. En dan goed. Zonder fouten.

Huist er nu toch een perfectionist in mij?

Update: ik heb een nieuwe versie gemaakt: